For a Reason

i have always heard it being said: "things happen for a reason". so when things go nicely or screw up, there must be an explanation to it.

but when, even when we rack our brains and still can't find the reason, then to where do we look to find out why things happen? to the changing weather? in the stars? in the mindless wanderings of coincedences? or maybe, to someone else's reason?

or when finally found out what the reason is, why is it so hard sometimes to believe that IT IS?

when you've always been so dressed up and careful about the way you look, and the one time you got drenched under the rain was the same time when you accidentally met the person whom you've longed to see for eons-- is it a test of faith or a twist of fate?

when you know by heart all the formula for a series of theorem and the one thing that makes you sweat blood is the same formula that was asked for you to explain in a graded recitation, is a test of faith, or a twist of fate?

when the last person who you think would betray you was the one who did, is it a test of faith, or a twist of fate?

faith or fate, things still happen. changes unfold within or beyond understanding. if it falls outside of comprehension, is it better to seek for it or just let it slide and let whatever "reason" that made it happen be revealed?

i miss faith today. it flew a-distance to that place called fate. or maybe not. it didn't bid goodbye.

Mababaw na Luha

minsan, kahit ayaw ko, nagagawa ko yung mga bagay na ayokong gawin. tulad ng magpunta sa mall kung wala din naman akong balak bilin. ang kasunod kasi noon, napapabili din ako. at sa mga panahon ngayon, ito ang isa sa mga iniiwasan kong gawin. isa kasi akong impulsive buyer.

kaso, last saturday, after naming pumunta sa Joomla! Day Philippines, sa sm city edsa na kami dumiretso para doon sumakay ng fx pauwi ng bulacan.

at dahil naroon na nga ako sa mall, ayun, napasyal ako sa isa sa mga paborito kong tambayan. next to the bookstore, video store ang madalas kong itinerary. sad to say, na-leisure shopping na naman ako ng sangkatutak na vcd at dvd on sale. kay, ibinili ko na rin si popsy ng father's day gift--dalawang 2-in-1 dvd collection ni fpj.

naalala ko tuloy noong nakakita kami ni ate ng oil painting ni susan roces. hawig kasi sa rendering na yon si mumsy kaya hindi na ako ngayon nagtataka kung bakit number 1 fan si popsy ni fpj. hehe.

niwey, pagdating sa aking home sweet home (hello weekend!), after makipagchikahan kay madir (wala si padir, may bonding session with da big boys), nanood kami ng isa sa mga binili kong vcd. "i am sam" yung una kong isinalang. this time, normal ang aking madir. hindi kasi niya natapos yung movie. nakatulugan na niya. pero ako, sobrang na-touch. "i am sam" was simply amazing (hi smart, pahiram ng byline). same commendation goes to sean penn. at napatunayan ko na ang dali akong mapaiyak ng movies.

pero dahil ayoko namang matulog ng mugto ang mata ko (mahapdi kaya yun paggising sa umaga), nagsalang ulit ako. "the secret garden" naman. sa isip ko kasi, tutal napanood ko na siya, hindi na siguro ako maiiyak. kaso, sawi ako. hindi ko rin napigilang maluha sa ending.

tulad ng "a walk to remember" na everytime feel kong panoorin, kahit sampung beses ko ng napanood, naiiyak pa rin ako. haay, ambabaw talaga ng luha ko. ibig bang sabihin nito, mababa ang eq ko?

pero di na baleng matawag na iyakin, wag lang immature. :))

Jadobong Manok

Hindi ka raw matututong magbisikleta kung hindi ka matutumba at magagasgasan. Kung nag-aaral ka namang mag-drive, normal daw yung mabangga ka muna.

Kapag naman nag-aaral kang magluto, dapat matalamsikan ka muna ng mantika. Kaya nga nung natalamsikan ako habang nagluluto ng tikoy noong Chinese New Year, naisip ko, siguro, pwede na kong sumabak magluto.

Pero dapat pumasa muna sa strict standards ng aking mga intestines.

Nakapagluto na ko dati ng sinigang na maya-maya sa miso. Malakas lang ang loob ko kasi ako lang naman ang kakain. Nag-iisa kasi ako noon sa BCDA. Masarap naman siya. Ok naman ang asim. Kaso, dahil hindi ako marunong magbudget, napadami ang luto ko. Nauyam ako sa sinigang na maya-maya sa miso dahil tatlong araw ko siyang ulam.

Kanina, nagluto ako ng adobong manok. Isang linggo na kasing nasa freezer yung kawawang manok at walang pumapansin sa kanya. At dahil nag-iisa lang naman din ako, naglakas-loob na rin akong magluto.

Ang turo ni Mumsy, dapat sankutsado ang manok. Gisado sa sarili niyang mantika. So after kong isankutsa si chicken, hindi ko na alam ang gagawin.

Buti na lang, may cellphone si Mumsy! Nagising ko pa nga e. Pero natawa ang aking madir nang malaman niya ang pakay ng aking tawag. Kaya after niyang sabihin ang susunod na step para maging successful ang aking adobo, hinayaan ko na ulit siyang matulog.

All in all, I feel accomplished. Na-appease ko naman ang aking tiyan. Hindi naman masama ang lasa ng aking adobo. Next menu ko, tinola. Tutal, may manok pa rin sa freezer.